Miłość w kolorze sjena

„Jakże piękna jesteś przyjaciółko moja, jak piękna”,

w swoich latach malowanych jesienną sjeną,

spalona wieloma słońcami minionych lat.

Przybrązowiała w zmarszczkach, jakże szlachetna,

odpowiedź na mijający czas.

Nie dano mi było pisać

o miłości młodej jak pierwszy dotykany maj,

wybuchającej zielenią tworzenia nowego,

drżącej czułością dotyku ciepłego wiatru,

obmywającej szczęście łzami wiosennego deszczu.

Dyktowała grafomanowi strofy

Dzisiaj wiem, że jest pięknem

pisać o miłości spełnionej,

spełnianej każdym zwyczajnym dniem.

zwyczajnym słowem.

Bez egzaltacji mówimy do wieczności,

do mnie,

do ciebie.

Kościół

Rozciągnięte ścieżkami wśród pól

rozwleczone za pługiem bruzdami

wciąż kiełkuje jak wiosenny ból

miejsce które w ciszy władnie nami

i urasta w tajemnicy łąk

pól ofiarnych gdy droga nieznana

tam powstrzyma ruch szalony rąk

ten którego twarz w miejsce wpisana

w zamroczeniu sen jakowy śnię

gdy przychodzą do mnie z darem łaski

widząc trwogę gdy kłos chwieje się

myśl na wietrze na wodzie odblaski  

tam podnoszę ponad ziemię gest

by w kamienie wpisał się na wieki

bom drobiną w trzewi czasu jest

lecz w tym miejscu na zawsze człowiekiem

choć go nie ma na arkuszach map

pochowane po ludzi zakątkach

trwa to miejsce wśród codziennych spraw

piękne świętem jak czerwcowa łąka

Poranek

Poranek wstaje jaśnieje światło

Oczy otwarte spokojny świat

Znów dziś dostaję piękno zbyt łatwo

Jakby nie warte przebytych lat

Śpiewam do Boga razem z ptakami

Spokoju pieśni na dobry dzień

Zanika trwoga z rosy kroplami

Że to się prześni jak nocny cień

Bo przecież ptaki są tak prawdziwe

I ciepło daje słoneczny krąg

I w tobie takie są urodziwe

Pachnące maje wśród polnych łąk

Zielona trawa ogród pokryje

Brylanty rosy przyniesie czas

Chwilo łaskawa wciąż serce bije

I szepcą głosy ukryte w nas

Z Horacym o przemijaniu

parafraza Ody 14 Księga II
Eheu fugaces, Postume, Postume  (za Józefem Birkenmajerem)

Mknie rok za rokiem, ludzi mniej dokoła,
Drwi sobie z modlitw śmierć w czarnej opończy,
Starości znamion ukryć nikt nie zdoła,
Ni posiąść szczęścia, które się nie kończy.

Nikt nie wie, która modlitwa przyjęta,
Jaką ofiarą Bóg się da przekonać.
Choćby twa droga cała była święta,
Niechbyś najświętszy i tak przyjdzie skonać.

Tak przyjaciele.  Czas dla nas niedługi.
My wszyscy, którzy chleb jemy powszedni,
Przez Styks musimy podjąć się żeglugi,
Czyśmy królowie, czy kmiotkowie biedni.

To nic, że nie ma u nas  krwawych wojen
I że nas morza nie pochłonie głębia:
Na próżno szatą ciało chronisz swoje,
Od wiatru, który niczym śmierć wyziębia.

Kiedyś próg przejdziesz, tak jak inni przeszli
I gdy krok zrobisz do Światła przed tobą,

Ujrzysz tych wszystkich, co wcześniej odeszli
I cierpią karę, cieszą się nagrodą.

Porzucisz dom swój, pracę i rodzinę.
A drzewa, któreś w swym ogrodzie sadził,
Nie będą z tobą w ostatnią godzinę.
Chyba  że cyprys, co ci w smutku radził.

Kto inny weźmie klucze twego domu.
Może godniejszy. I wypije zdrowie
Tych co zostali.  I nigdy nikomu
O swoich lękach  przed śmiercią nie powie.

Wiosna blisko

Wiosna blisko

            Stopniały wszystkie śniegi

            I ziemia już wysycha

W słońcu wszystko

            Jeż wyszedł na przeszpiegi

            Patrzy jak świat oddycha

Mówię cicho

            Jakbym się bał że spłoszę

            Nadzieję na dni jasne

Nie śpi licho

            Słońce o światło proszę

            Na myśli moje własne

Myśli smutne

            Zimowym zimnem zimne

            Chcę ogrzać lub wyrzucić

Bałamutne

            Zmyślenia me intymne

            Nie mogą więcej smucić

Znów na nowo

            Cykl marzeń się zaczyna   

            Wiosenny w swym wymiarze

Na różowo

            I kwiat jest i dziewczyna

            I wszystkie znane twarze

           

Zapominam

            Zimowe niepokoje

            Zimowe niespełnienia

Ich przyczyna

            Zbyt zimne dłonie moje       

            Nie ma już dziś znaczenia