nie umiem

nie umiem zaprzyjaźnić się z żadnym podmiotem lirycznym

ani stwarzać światów bardziej lirycznych niż mój własny

rozpięty jak pajęczyna pomiędzy dziesięcioma palcami

wskazaniami serdecznymi małymi przykazaniami

a wiecznością

ten świat bez pękniętych rur i aort

gdzie mózg i komputer pracują bez wirusów

a miłość jest jak przejrzyste powietrze

bez którego nie da się żyć i które pozwala widzieć

najodleglejsze piękno

jest światem tak nudnym dla każdego podmiotu lirycznego

że muszę w nim być

jedynym bohaterem

nie potrzebuję w nim szukać Boga bo jest wszędzie

ani pytać o sens istnienia bo istnieję

a nawet rozstrzygać co to jest Prawda

bo kto inny zrobił to na zawsze

właściwie pozostało mi tylko pilnować drogi

kiedy dzień zamienia się w noc

i pisać jedynie

drogowskazy

może gdybym był głodny

a nikt by mnie nie nakarmił

albo spragnionemu nikt nie dałby pić

zaprzyjaźniłbym się z lirycznym poetą

który za chleb stałby się ghostwriterem mojego ja