moje ciało

jest naczyniem połączonym

tkanką wielokrotnie tkaną we wzory

epok od neolitu przez rokoko po kubizm

chociaż

nie brakuje na nim łat cerowanych pośpiesznie

grubymi nićmi zszywanych części

ucho z palcem serdecznym

otrzymałem je jako łup powojenny

dlatego pachnie pacyfizmem

i leśną konwalią

moje ciało jest naczyniem liturgii

godzin odprawianych każdego ranka

od promienia słońca w oczach

po brzęczenie księżyca

w świętojańskim robaczku

jako naczynie robocze jest

częścią pracującego dnia

gdy zmuszam stawy by czerpały wodę

barki by unosiły na sobie świat

a nos wyczuwał niebezpieczeństwo

wieczorami stara się być częścią

rodowych sreber

naczyniem stołowym godnym

szacunku

naczynie kuchenne jest już tylko

dopełnieniem niechcianego losu

chociaż nie cierpi jest naczyniem

cierpienia wplecionym w krwioobieg

naczyń krwionośnych

w nich przepływa coś bezkształtnego

co przybiera kształt

we wszystkich jego wcieleniach

próbując odkształcić

unicestwić piękno

tylko dusza naczynia kuchennego

jeszcze stawia opór