moje ciało

jest naczyniem połączonym

tkanką wielokrotnie tkaną we wzory

epok od neolitu przez rokoko po kubizm

chociaż

nie brakuje na nim łat cerowanych pośpiesznie

grubymi nićmi zszywanych części

ucho z palcem serdecznym

otrzymałem je jako łup powojenny

dlatego pachnie pacyfizmem

i leśną konwalią

moje ciało jest naczyniem liturgii

godzin odprawianych każdego ranka

od promienia słońca w oczach

po brzęczenie księżyca

w świętojańskim robaczku

jako naczynie robocze jest

częścią pracującego dnia

gdy zmuszam stawy by czerpały wodę

barki by unosiły na sobie świat

a nos wyczuwał niebezpieczeństwo

wieczorami stara się być częścią

rodowych sreber

naczyniem stołowym godnym

szacunku

naczynie kuchenne jest już tylko

dopełnieniem niechcianego losu

chociaż nie cierpi jest naczyniem

cierpienia wplecionym w krwioobieg

naczyń krwionośnych

w nich przepływa coś bezkształtnego

co przybiera kształt

we wszystkich jego wcieleniach

próbując odkształcić

unicestwić piękno

tylko dusza naczynia kuchennego

jeszcze stawia opór

nie umiem

nie umiem zaprzyjaźnić się z żadnym podmiotem lirycznym

ani stwarzać światów bardziej lirycznych niż mój własny

rozpięty jak pajęczyna pomiędzy dziesięcioma palcami

wskazaniami serdecznymi małymi przykazaniami

a wiecznością

ten świat bez pękniętych rur i aort

gdzie mózg i komputer pracują bez wirusów

a miłość jest jak przejrzyste powietrze

bez którego nie da się żyć i które pozwala widzieć

najodleglejsze piękno

jest światem tak nudnym dla każdego podmiotu lirycznego

że muszę w nim być

jedynym bohaterem

nie potrzebuję w nim szukać Boga bo jest wszędzie

ani pytać o sens istnienia bo istnieję

a nawet rozstrzygać co to jest Prawda

bo kto inny zrobił to na zawsze

właściwie pozostało mi tylko pilnować drogi

kiedy dzień zamienia się w noc

i pisać jedynie

drogowskazy

może gdybym był głodny

a nikt by mnie nie nakarmił

albo spragnionemu nikt nie dałby pić

zaprzyjaźniłbym się z lirycznym poetą

który za chleb stałby się ghostwriterem mojego ja

Wiersze z wirusem - Dzień w koronie - 25 luty 2020

mija kolejny dzień

ch.. z nim

odcinam po żołniersku

następny centymetr kalendarza

cyfry złuszczają się od potu dłoni

kto pamięta gdy przyszłość jest pełna trwogi

że sto pięćdziesiąty oznaczał wolność

nie radzę sobie ze świadomością gwałtów

na Matce Bożej

dominikanie czarni jak piekło uciekli w nicość

ciągną się za nimi zeznania bezczeszczonych kobiet

Bóg nie istnieje bez człowieka

a człowiek właśnie dokonuje samozagłady

biedny Bóg

biedny Nietsche

biedny Jean Vanier

panika narasta

czuć zbliżający się koniec

cywilizacji?

człowieka?

Boga?

wirus koronuje nasz świat

skrzyżowanie niewidomych genomów

myszy nietoperzy i ludzi

parodia ukrzyżowania

Wiersze w wirusem - Pierwsza kohorta (25.03.2020)

                                                           Prosto do nieba czwórkami szli

KI Gałczyński

dzisiaj

władza ukoronowała pierwszą kohortę skazańców

dwa tysiące lat temu ukrzyżowała by ich

pięćset lat temu spaliła na stosie

siedemdziesiąt  i siedem wytruła cyklonem

albo spalinami diesla

i zostali by świętymi

ale czasy się zmieniły

życie uczyniono prawem

z Wielkiego Katalogu Praw

człowieka

nic ponad życie

młode i dostatnie

i tak się wydawało

że można żyć wiecznie

bo nauka oszukała Boga

który umarł

przed epidemią

ale z martwych powstaje

przed Wielką Nocą

którą odwołano w strachu

bezwiary

też się boję

nieprzewidywalnego

niewidzialnego

Boga czy Koronawirusa?