Zwiastowanie

Giotto - Zwiastowanie

Czy życie przychodzi cieniem

bezszelestnym z pustyni,

na której tylko kamienie i ciernie,

a w pragnących wody dolinach usychają

długie, jak wskazujące palce, kolce kaktusów?

Może mieszka w oliwnych gajach,

w pniach drzew poskręcanych jak dłonie starości,

gruzłowatych sękami zabliźnionych ran,

dziurawych tragediami odłamanych członków?

Dwa tysiące lat? Cóż to jest dla życia

drzewa oliwnego.

A może trwa rozdzielone pomiędzy maleńkie drobiny,

szukające siebie nawzajem w czeluściach nieskończoności,

by zakiełkować miłością, jak pocałunkiem połączenia?

Każde życie jest święte. Wyciągane z czeluści

niebytu, jak z kapelusza kosmicznego cudotwórcy,

życie trawy, ptaka i lwa. Stworzeń Bożych

dnia trzeciego, piątego i szóstego.

Życie człowieka jest święte świętością Zwiastowania.

Powiedział Bóg: „Uczyńmy człowieka

na Nasz obraz, podobnego Nam”.

I wszczepił życie Boga w życie człowieka.

I stworzył powtórnie człowieka, 

stwarzając embrion Zbawiciela.

Uświęcił poczęcie świętością Zwiastowania,

początku Życia, które przez mękę, śmierć

i z martwych powstanie odnowiło świat.

Stoję przed Maryjną Grotą, gdzie kiedyś Anioł

i młoda dziewczyna, a dzisiaj wielki Kościół

i kult Matki.

Ja, który „panuję nad rybami morskimi,

nad ptactwem powietrznym, nad bydłem,

nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami

pełzającymi po ziemi”, trwam w zadziwieniu,

niepewny wypowiadanych słów i sądów.

Ja, na obraz i podobieństwo.

Wątpiący i wierzący. Pytający.

Ja, Piłat.

Giotto - Nawiedzenie