Mater Meus

Nie mogłem przed Tobą ukryć

pożyczanych poglądów,

które zakwitały trującym kwiatem, bogów

jaskrawych jak kłamstwo, przynoszonych

w zbyt obszernych kieszeniach i w głowie,

rozpalonej młodością. Parzyły w dłonie

jak kradzione jabłka, wykwitały rumieńcem

zawstydzenia na twarzy.

Byłaś strażą przednią Boga Jedynego,

przy której jego niepokój o mnie był mały,

jak moje błędy.

Łagodna niby ofiarne jagnię, nie użyłaś nigdy słowa

przeciwko ludziom. Jakżeby mógł ktoś pomyśleć,

że imię Pana swego weźmiesz w innym celu,

niż święty. Pozostał po Tobie jedwab słów,

który wisi nade mną jak błogosławieństwo.

Kalendarz miał trzysta sześćdziesiąt pięć

kartek. Co dzień wyrywałaś jedną z przepisem

na obiad i na zostanie świętą. Święciłaś

każdą minutę, każde rozpoczęcie pracy

i zakończenie, każdy kęs od Boga.

Nie trzeba było pamiętać,

by dzień święty święcić.

Moja Matko święta.

Mój Ojcze godny świętego szacunku.

I ty, moje życie długie na ziemi, którą już dostałem.

Czy już się wypełniło, skoro mam?

I cóż to jest długie życie, skoro nadal żyjesz

w mojej miłości, choć za wcześnie umarłaś,

a ja w Tobie kocham świat, który był

i nadzieję, która nie umiera.

Życie było dla Ciebie najświętsze.

Nawet zwierzęce było wyzwaniem,

kiedy nóż w dłoni przed świątecznym obiadem

nad kurą, jak ofiarą z najbliższej istoty.

Każda kropla krwi, mgła zasłaniająca oczy.

Ofiara za kogoś albo dla kogoś.

I Brat, który za późno się narodził

i jest

Dłonie miałem mieć czyste,

i myśli. Cudzołóstwo było

kradzieżą. Kradzieżą uczuć.

Nie znałaś fałszywego słowa,

uśmiechu, gestu, świadectwa

przeciw bliźniemu swemu.

Wystarczało Ci to, co miałaś.

Mało rzeczy, mało pożądań.

Ogromna wiara.

Dopiero dziś, kiedy moje pożądanie

domu bliźniego mego,

pragnienie żony jego i

sługi, służebnicy,  wołu, i osła,

i każdej rzeczy, która jego jest,

potrafię okiełznać, zabić w sobie,

myślę o Tobie od nowa,

i o tym, jaką musiałem przejść drogę,

aby Cię wpisać w kamienne tablice

przykazań miłości.