Dies irae (Dzień gniewu)? W opozycji do Tomasza z Celano.

John Martin, Wielki dzień Jego gniewu, 1851-53,

Wiersz napisałem w opozycji do Tomasza z Celano. Przecież jest nam tak fajnie. A przynajmniej było, gdy go pisałem. A teraz?
Ostatnie trzy wersy są tekstem oryginalnym Tomasza z Celano. Niektóre zwrotki oryginału wykonuje się do dzisiaj w czasie pogrzebów.
Czy ten wiersz jest na te obecne czasy w sam raz?
To wiersz z mojego tomiku poetyckiego "Dies Irae. Wiersze niepolityczne"

Śpij spokojnie. Za oknami

Tylko Noc się kłóci z psami.

Gość zwyczajny między nami.

Nie bój się. I nie drżyj w trwodze.

Żaden Sędzia jeszcze w drodze

Nie jest. Lęk twój załagodzę.

Cisza. Spokój. Nikt nie woła.

Leżą zmarli w swoich dołach.

Żywi plenią się dokoła.

Albo leżą i nie wstają,

Bo wygodne łoża mają.

Tylko przez sen coś gadają.

Zagłuszają trąby sumień.

Czytać zwojów nikt nie umie.

Jak więc sądzić grzechów strumień?

Nawet Sędzia, choć rozkaże,

Ślepcom światła nie ukaże.

Zanurzone w nicość twarze.

Nie wyznają w swojej nędzy

Grzechów, kiedy im pieniędzy

Zbywa jako owcy przędzy.

Cóż obrońca. Temu biada.

Prawem włada? Święta Triada

Na obrońcę się nie nada.

Cóż powiedzieć? Zbaw mnie Panie?

Zbaw od czego? Słońce wstanie

I zapomnę swe wahanie.

Krzyż to tylko skrzyżowanie.

Dżizus zbawia na śniadanie.

Alem cierpiał, miły panie!

Nie wiem komu to potrzebne,

Ten trud, te kazania zgrzebne,

Te wołania tak podniebne.

On wybacza, więc cóż trwoga?

Sądy, kary i gniew Boga?

Niepotrzebna cnoty droga.

On Maryi grzechy zmazał

Nie będzie na moje zważał

Na śmierć wieczną mnie narażał

Czyżem owcą Jego stada?

Ja na jagnię się nie nadam,

Które chwałę Panu składa.

U stóp tronu, w prawej stronie,

Nie chce mi się stać w tym gronie,

Wyśpiewując na Syjonie.

Wierzyć? Bać się? Nie na dzisiaj,

Jest ta moda zgoła mnisia.

Ja nie wierzę. Tak jest dzisiaj.

A gdy kiedyś śmierć zapuka?

Do drzwi? Nie wiem. Niechaj szuka

Tych, co dla nich ta nauka.

„Błagam kornie bijąc czołem,

Z sercem, co się zda popiołem,

Wspomóż go nad śmierci dołem.

O dniu jęku, o dniu szlochu,

Kiedy z popielnego prochu

Człowiek winny na sąd stanie.

Oszczędź go, o dobry Boże,

Jezu nasz, i w zgonu porze

Daj mu wieczne spoczywanie”.

Tomasz z Celano ur. ok 1200 r w Celano, pisarz średniowieczny, kapłan franciszkanin, błogosławiony. Tradycyjnie przypisuje się mu autorstwo sekwencji (hymnu kościelnego) Dies irae, czyli Dzień gniewu