Pater Meus

obraz - Robert Campin

 

Pamiętam dzień, gdy składano Cię do grobu.

Odchodziłeś, niosąc lipowy krzyż,

po tej drodze, którą w świąteczne popołudnia

chodzili do Nieba Twoi lipowi święci,

by wielbić Boga w wieczności.

Ja zostałem, i rzeka Twojego dzieciństwa,

z której wody chrzest Twój, i uświęcam pamięcią Twoje imię.

Palę znicze na grobie, gdzie pamięć o Tobie,

i zbudowałem, zamyślonemu nad naszym losem,

Frasobliwemu, najpiękniejszą kapliczkę w mieście.

Na Twoją pamięć i na powitanie Królestwa,

które przyjdzie.

Uczyłeś mnie całe życie i byłeś nauczycielem

dobrym, chociaż wtedy w to nie wierzyłem,

a nie byłem pojętnym uczniem. Chciałem rozbić

pytaniami tkankę codzienności, a drwiną podpierałem się

jak kulawy laską. Ale ostatecznie przyznałem Ci rację,

i wypełniam podpisaną metrykę, i żyję tak,

jak nauczałeś przykładem i słowem.

Na ziemi po Tobie buduję swój dom,

oczekując pokoju w domu Ojca.

Ciężko pracowałeś na chleb dla rodziny.

W Twoim prostym warsztacie długo w noc

świeciła się lampa, bym, z pomocą Bożą,

zapewnił chleb mojej rodzinie

i nie żebrał u innych łaski.

Wybacz wszystkie moje winy i zaniedbania,

których dopuściłem się wobec Ciebie,

wobec bliźnich i Boga, który w nich żyje,

kiedy już nie żywię urazy do moich wrogów,

a Twoi wrogowie umarli wraz z Tobą,

W dzisiejszym świecie, w którym tyle wodzi

na pokuszenie, którego już nie oglądałeś,

oparłem się złu. Wierzę, że z Twoją pomocą

Bóg wybawi nas od Złego.

Na Górze Oliwnej, gdzie dotykamy pamięci

najpiękniejszej z modlitw,

ja wspomniałem Ciebie.

Piłat Twojego życia,

zbrudzone dłonie składam

do modlitwy.

Mater Meus

Nie mogłem przed Tobą ukryć

pożyczanych poglądów,

które zakwitały trującym kwiatem, bogów

jaskrawych jak kłamstwo, przynoszonych

w zbyt obszernych kieszeniach i w głowie,

rozpalonej młodością. Parzyły w dłonie

jak kradzione jabłka, wykwitały rumieńcem

zawstydzenia na twarzy.

Byłaś strażą przednią Boga Jedynego,

przy której jego niepokój o mnie był mały,

jak moje błędy.

Łagodna niby ofiarne jagnię, nie użyłaś nigdy słowa

przeciwko ludziom. Jakżeby mógł ktoś pomyśleć,

że imię Pana swego weźmiesz w innym celu,

niż święty. Pozostał po Tobie jedwab słów,

który wisi nade mną jak błogosławieństwo.

Kalendarz miał trzysta sześćdziesiąt pięć

kartek. Co dzień wyrywałaś jedną z przepisem

na obiad i na zostanie świętą. Święciłaś

każdą minutę, każde rozpoczęcie pracy

i zakończenie, każdy kęs od Boga.

Nie trzeba było pamiętać,

by dzień święty święcić.

Moja Matko święta.

Mój Ojcze godny świętego szacunku.

I ty, moje życie długie na ziemi, którą już dostałem.

Czy już się wypełniło, skoro mam?

I cóż to jest długie życie, skoro nadal żyjesz

w mojej miłości, choć za wcześnie umarłaś,

a ja w Tobie kocham świat, który był

i nadzieję, która nie umiera.

Życie było dla Ciebie najświętsze.

Nawet zwierzęce było wyzwaniem,

kiedy nóż w dłoni przed świątecznym obiadem

nad kurą, jak ofiarą z najbliższej istoty.

Każda kropla krwi, mgła zasłaniająca oczy.

Ofiara za kogoś albo dla kogoś.

I Brat, który za późno się narodził

i jest

Dłonie miałem mieć czyste,

i myśli. Cudzołóstwo było

kradzieżą. Kradzieżą uczuć.

Nie znałaś fałszywego słowa,

uśmiechu, gestu, świadectwa

przeciw bliźniemu swemu.

Wystarczało Ci to, co miałaś.

Mało rzeczy, mało pożądań.

Ogromna wiara.

Dopiero dziś, kiedy moje pożądanie

domu bliźniego mego,

pragnienie żony jego i

sługi, służebnicy,  wołu, i osła,

i każdej rzeczy, która jego jest,

potrafię okiełznać, zabić w sobie,

myślę o Tobie od nowa,

i o tym, jaką musiałem przejść drogę,

aby Cię wpisać w kamienne tablice

przykazań miłości.

Jesteśmy

jesteśmy dębem i lipą

w naszym ogrodzie pielęgnujemy czas

oplótł nasze korzenie

wielki worek okołosercowy

zabezpiecza regularność rytmu ziemi

stoimy tak od lat

coraz więcej tracimy

liści i marzeń

ale jest w nas siła wielkich drzew

które trwają na przekór i dla siebie

miododajna wyszeptujesz pszczoły

z naszą słodyczą

ja podtrzymuję ramionami niebo

by nie runęło

umarłym kościołem

nie ma nic piękniejszego

od ogrodu eden

do którego się powraca

po przeżytym życiu