Wielopole.

Tadeusz Kantor "Wielopole, Wielopole"

Sklep wielobranżowy z przydrożnym parkingiem,

zwyczajne domy, rozrzucone bez planu po dolinie,

kościół z pamięci, dom kultury

obleczony w kanciaste ciało budynku, jakich wiele.

Ten chciałby mieć duszę

Kantora.

W przeistoczonej na tysiąclecie szkole nie ma umarłej klasy.

Odeszła w koszmarnym pochodzie poskręcanych ciał

majowego dnia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego piątego roku.

Trzydzieści osiem dzieci spalonych żywcem w kinie.

Jeśli „życie można wyrazić w sztuce jedynie przez brak życia,

przez odwołanie się do śmierci”, to objazdowe kino było

perfekcyjnym realizatorem tego hasła. Lepszym niż Teatr Cricot.

Tylko dlaczego „Umarła klasa” żyje,

a majowe dzieci odeszły

w niepamięć.

Jak synagoga z jej Żydami. Tylko czasami Góry oddają

Dolinie śpiew

kantora,

przejmujący bólem po utracie

światła.

Kiedy wracam nocą z Bieszczad, mija mnie orszak

Rodziny, wyprowadzony z teatru Śmierci. Wuj Józef ,

Babka Katarzyna, Matka Helka, Ojciec Marian,

Ciotki: Mańka i Józka, Wujowie Karol, Olek, Stasio - Zesłaniec

I na końcu Rekrut z armią maruderów.

Jest też Wdowa po fotografie,

któremu SB nie pozwoliło fotografować pogrzebu

umarłej klasy.

I na ten czas zwyczajna wieś przeistacza się

w salę teatru wyobraźni, Domu Kultury Wielkiej,

choć na co dzień nie zaskakuje najprostszymi iwentami.

Tylko po co tu komu

moje wiersze?

Już dawno wyszedłem,

nie zostawiając śladów,

z ławki najprostszych szkół,

dźwigając na sobie dusze umarłych kolegów

i zezwłoki kultur, umarłych dla gawiedzi.