Pies łańcuchowy

Pies łańcuchem szarpie świat. Obudź się już świecie!

Zeskrob ropę z oczu złych, zrzuć ciepło pierzyny.

Zza stodoły pełznie strach, świat sobą oplecie.

Trzeba będzie zabić psa, by nań zrzucić winę.

Pies pazurem bruzdę rwie w zimnej skórze świata,

Z głębi trzewi ciecze krew z ropą wymieszana.

Może ulży w bólu mu, choć świat psem pomiata,

I jak psa traktuje go, jak kawał padliny.

Szarp ten świat i kąsaj go, niech ciecze posoka,

Niech trzeźwieje z nocy wzrok, z zamroczenia budzi.

Bo ten alarm po to jest, by ratować ludzi,

Żeby mogli na swój los popatrzeć z wysoka.

Kula świata u twych nóg nierozwagę studzi

Schrypły głos, niepewny los, ulotna opoka.