Góra samotnej czaszki

Była góra piachu, taka na miarę

chłopców z drugiej klasy.

Dość, by mogli zjeżdżać na siedzeniach.

Z piachem jak z wodą spływali w dół,

wypełniając nim kieszenie i majtki,

odkrywając od czasu do czasu tajemnicę góry.

W górze żyły czaszki. Zwykłe, ludzkie,

oderwane jakąś siłą od korpusu życia

i poumieszczane w podziemiach tajemnicy.

Najczęściej milczały, jakby nie chciały zakłócać spokoju

pokrętnych wędrówek kretów albo wsłuchane

w rozpychanie się korzeni między ziarnami ziemi,

zbierały raz jeszcze zgubione myśli

i układały z nich zdania ostateczne.

Trzymałem kiedyś w dłoni czaszkę

niemieckiego lotnika. Z otwartych oczodołów

wylatywały pszczoły samolotów,

a w pozostałościach uszu wibrował dźwięk

zrzucanych bomb. Bałem się i wyciągałem dłoń

z czaszką jak najdalej od siebie.

Nie zadawałem sobie pytania o istotę

bytu, zamkniętą w otwartych oczodołach.

Zwyczajnie, byt był oczywistością,

jak bycie pomiędzy

chłopcami, czaszkami, ziarnami piasku,

przyszłością.

Wrzuciłem czaszką na ciężarówkę z piachem.

Zawiozła go na budowę domu. Mieszkają w nim

nieświadomi tajemnicy ludzie. Do dzisiaj

z oczodołów okien wylatują wieczorem

nietoperze z czarnymi krzyżami i wypełzają pająki.

Starzy ludzie, którzy wtedy byli młodzi,

nie opowiadają wnukom historii stworzenia.

Góry już nie ma. Czaszki ukryły się głęboko

w ludzkiej pamięci. Tak głęboko, że niektóre

dotarły do warstw niepamięci, która nie boli.

Czasami tylko jakiś zdrowo martwy ząb

wbija się bólem w dziąsło poety

i każe przypomnieć.