Sklep

Rzecz i zwierzę których nie można kupić
prawdopodobnie nie istnieją
idea która się nie sprzedaje umiera

ludzie są na sprzedaż w każdym rozmiarze i kolorze

to wszystko nieprawdy które powoli stają się prawdami
prawdopodobieństwo zmiany trendu jest niewielkie

Kroki

Powoli po calutkim dzionku
idą z pracy kroki i marzą
o łóżku cieplutkim

Idą kroki  bez rytmu idą kroki bez rymu
ktoś im bzdurzył  że droga prowadzi do Rzymu
lecz im rymu żadnego ani Rzymu nie trzeba
liczą kroki do domu liczą kroki do chleba

Po zmęczonej ulicy  idą kroki zmęczone
w cieple domu i żony chcą znaleźć  osłonę
i nie patrzą za siebie że się iwent  zaczyna
że już przystawiona do nieba drabina

Bo zaraz wielkie się stanie
zejdą z nieba cienie i zaczną
prowadzić debaty
ze sobą rozmawiać żartować
o wszystkim co polskie co ważne
co cieszy co boli

Zejdą Chrobry z Piłsudskim i z Emilią Kościuszko
a w tym czasie kroki będą ścielić łóżko
zejdą Tuwim z Miłoszem  z koszem malin Alina
ujrzą jak krokowi krok majtki rozpina

W środku wielkiej debaty usną kroki zmęczone
w chwili w której Chrobry poprawia koronę
będą śniły o  męstwie  że są pierwsze w pochodzie
po zakupy w markecie  po nowinki w modzie

A nasze wielkie wyobraźnie
popatrzą  na śniących i pójdą
do nieba z powrotem
by o nich tam myśleć i wierzyć
w zwycięstwo bezsprzecznie  bezsporne
w nasz los poplątany wpisane

Ucieczka

Zamknięte okna dzwonek nie dzwoni

Pozaciągane świata zasłony

Wisi na ścianie sznur telefonu

Już niepotrzebny albo za chwilę

Wody nie trzeba w jej czystej formie

Kwiaty nie piją umarły wiosną

Pokoje zimnem pozamykane

Ciepło odeszło zeszłego lata

Obrzękłe wargi opuchłe nogi

Pamięć na nowo zawraca drogą

Którą przez życie pchała się z trudem

Ciągnąc jak ciężar tego co odszedł

Zabrał ze sobą małe marzenia

Zapomniał zabić przez roztargnienie

Myślami robił to w każdy wieczór

Sącząc alkohol cynicznie zimny

Drżącymi dłońmi ściska kieliszek

Wino zeń ścieka  jak krew ostatnia

Czerwona z siarką zmieszana breja

Na dłonie kapie i bose stopy

Gdy patrzy w górę to nie na niebo

Belki sufitu od dna ją dzielą

Czasami ręce w górę wyciąga

Lecz jeszcze boi się ku nim skoczyć

Śmierć

Do niedawna była immanentnym bytem

Zamkniętym w człowieku posłańcem

Odnoszącym do nieskończoności

Plany niezrealizowane

Wraz z rolą w telewizji stała się transcendentną  formą

Pozbawioną ludzkiej  refleksji upudrowaną lalką

Jej agenci negocjują coraz wyższe stawki

Za godzinę na wizji

Szczególnie jej do twarzy w czerwonym

Dużo czerwonego nałożonego na dobry podkład

Najlepiej Max Factor albo Dolce &Gabana

Dobrze opłacana jest  rola śmierci na służbie

Narodowi i ojczyźnie z płaczącymi dziećmi

Na wzgórku za miastem przy kapliczce

Gaża jest wyższa  gdy staje się kochanką ministra

Jej cena rośnie ponad wartość

Dla króla i prezydenta

Nietelewizyjna śmierć chorej na raka macicy

Matki trójki dzieci

Zdycha z głodu

Pytania przy zamykaniu drzwi

Co zostawiasz za sobą kiedy drzwi zamykasz

Tego świata którego byłeś tylko gościem

Powiedziałeś mu żegnaj wychodząc z godnością

Czy jak złodziej uciekasz  zaciskając usta

Czy zostawiasz mu słowa które owocują

Wiarą w ludzi miłością nadziei okruchem

Czy krzyk po tobie słychać tępy poprzez ściany

Rozpaczy  albo złości kamień  wyrzucony

Co zostawiasz za drzwiami do  twojego świata

W którym miałeś samochód  krzesło stół i łóżko

Jakiś zrobił użytek ze sprzętów ci danych

Rzeczy z pozoru prostych jak twoje istnienie

Stół służy do jedzenia i pisania wierszy

Łóżko służy do spania i dzieci rodzenia

Krzesło łączy zadumę z ziemi przyciąganiem

Samochód jest ucieczką przed szybkim spełnieniem

Czy tam nie zapomniałeś o istocie rzeczy

O tej wiedzy do  której byłeś przyuczony

Słowami  twojej Matki i  którąś  powinien

Trzymać  jak talent  w dłoni by więcej rozumieć

Czy może zamiast siedzieć z myślami przy stole

Nie  zamarzyłeś  kiedyś by stołów mieć więcej

I pobiegłeś w pośpiechu  niegodnym poety

Co zostawiasz za sobą  kiedy drzwi zamykasz

Czy spełniłeś nadzieje z którymi przyszedłeś