Romanca

W zieleni która wciąż ze mnie

łąką wrześniową wypływa

tajemną postać kobiety

przed wzrokiem obcym ukrywam

nicią żółknącą zapięta

w myśli tajemnych osnowy

rośnie klimatem jesiennym

w błyszczącym srebrze mej głowy

pląta taborem cygańskim

drogi po których biegałem

romanca zwiewna istota

imię swej ciszy jej dałem

wiatraków bezradny łopot

mej głowy tuli do siebie

bez zbroi czym też jest mężnym

bez zbroi jestem w potrzebie

więc pokazuje mi jasne

na łąkach ślady zajęcze

trzepot bezradny kuropatw

pierwsze miłości młodzieńcze

niesie przed oczy łagodność

w koszyczku z pisklęciem małym

w igliwie sosen ubrana

w zapach włożona  nieśmiały

ma wszystkie przymioty ewy

starą poezją jest jeszcze

w ciszach wieczorom zabranych

myślami o niej ją pieszczę

czasami biegnie nad stawy

gdzie w trawach tańczą satyry

swoje kopytne sprośności

owiane w antyczne mirry

pod suknią zwiewną tajemne

skrywa księżyca podchody

jej piękno wraz z pożądaniem

marzeń wiszące ogrody

spełnij ach spełnij romanco

moje ukryte marzenia

spowite w szal twój cygański

nieśmiałe me uniesienia

daj mi romanco swobodę

myślenia ponad wodami

w przestworzu stwarzać mi pozwól

świat mój zszywany gwiazdami

bym mógł w nim lecieć i lecieć

ponad codzienność ciążącą

pisać w obłoku me myśli

czasem pokrywać kojącym