Która jesteś

Która jesteś od zawsze w dni moich korowodzie,

Wpisana w pamięć sadów i w linie moich dłoni             

Jak Słowo. Od Początku, na wschodzie i zachodzie,

Niesiesz w sobie to wszystko, co miłość naszą broni.

 Nie umiem tego nazwać, dłonią też nie uchwycę,

Tak jest ulotnie czułe i tak nieokreślone.

A jednak jest. Więc co dnia odkrywam tajemnicę

Co zamienia cię bez końca z kochanki mej w mą żonę

Jesteś przy mnie spokojna  jak wieczór ciepłym latem,

Zachodzącemu słońcu dodajesz barwy Nieba.

I choć idziemy w starość wraz z naszym wspólnym światem,

Masz w sobie to, co sprawia, że lękać się nie trzeba.

Zamykasz w swoich dłoniach nasz dom i moje myśli,

Dzieci naszych pragnienia  pieścisz  w nich aż dorosną,

Aż znajdą  na tym świecie tę rzecz, po którą przyszły,

I pójdą z nią przed siebie drogą jak nasza, prostą.

Cała jesteś utkana ze złotych nici życia,

Które ptaki i jeże ciągną za sobą w sadzie.

Krzak jaśminu cię pieści zapachem swym z ukrycia,

Ptak o złamanym skrzydle na dłoniach twych się kładzie.

Idziesz najprostszą drogą przez łąkę wśród stokrotek,

Pośród przyjaznych trzmieli, pszczół zbierających miody,

Pośród życia. I w życiu wciąż widzisz barwy złote

I kuszące jak wtedy, gdy byłem jeszcze młody.