W oczekiwaniu

Źle mi jest ze świadomością, że istnieją  chwile

zapełnione zamyśleniami innych, kiedy ja siedzę obok

pogrążony w niemyśleniu.

Ten czas, iedy nie ma we mnie przyszłości,

pełnej dzisiejszych obietnic, ani Boga,

z którym utraciłem poprzez niemyślenie łączność,

jest dla mnie bezsensownym bezczasem.

Martwi mnie także to, że świadomość

takich chwil pojawia się,

kiedy zaczynam myśleć, co jest niewybaczalną

stratą, bo czas, który zaczyna być troszeczkę,

mógłby być bardziej.

Choćby dla podkreślenia swej wagi,

gdy, nie ważąc, ciąży kamieniem przemijania.

Kiedy kładę kamyk na dłoni

i zaciskam na nim palce, czuję puls.

To pewnie moje serce pozdrawia czas,

ale być może to bije serce kamienia.

Może kwarcowe tętnice rozszerzają się miarowo.

dawkując objętość, różnicę pomiędzy

skurczem i rozkurczem.

Ich czas kwarcowo dokładny

wpisuje w asystolię  gasnące nadzieje.

Owca zaplątana w cierń na wzgórzu przeznaczenia,

jestem zastępczym życiem na ofiarę?

Jest zuchwalstwem sądzić, że ma się znaczenie biblijne,

że waży się więcej, niż kamień polny w dłoni,

zamknięty w bezczasie. Jestem bezużyteczny,

jak kamień, bez wyczuwalnego pulsu,

głosu, który mówi.

Obracam się w sobie, zamieniam

miejscami z nieokreśloną bryłką ziemi.

Nie wiem nawet, czy jestem wtedy kamieniem polnym,

porzuconym przy niewidocznej ścieżce czasu,

czy jego kroplą.

Czasami ścieżką przez pustynię przechodzi Ten,

który potrafi ożywić nawet kamień.

Może warto trwać przydrożnym kamieniem,

czekając przez tysiąclecia Tego, Który Przechodzi?