Kamień

Kamień o numerze katalogowym AE 1963, 00104

i wymiarach 82 cm x 65 cm

jest jedynym znaleziskiem archeologicznym

 wzmiankującym namiestnika Piłata.

 

Jest Miasto.

Czytałem o nim długie wersy miłości,

składane, od kiedy wynaleziono pismo,

z liter ostrych jak żydowski los,

piękne i łagodne jak dłonie matki.

To miejsce, w którym spotyka się

za rok, nawet jeśli nigdy się nie spotka.

Leszana haba bJiruszalajim habnuja.

Ja nie miałem kogo spotkać.

Prócz Miasta. I Jezusa.

Moje sederowe życzenie,

którego nie wypowiedziałem,

przywiodło mnie do miasta wyobraźni.

Oślepił mi oczy biały wapień murów,

a prostopadłościany grobów w Dolinie Jozafata

o kosmicznych wymiarach i porządku

dusz czekających przyjścia Mesjasza,

były jak litery zapisane na opartej o Górę Oliwną tablicy,

na której wyznacza się granice życia i śmierci.

Gdy wszedłem do jego wnętrza,

zachwycił mnie regularny rysunek twarzy

domów. Zaświadczał o szlachetności pochodzenia

budowli, które, choć nie pamiętały Chrystusa ani Heroda,

przypisywały sobie kapłański rodowód.

Zamoczyłem dłonie w sadzawce Siloe.

Czerwony pył, jak trądzik, zmyłem z twarzy wodą,

w którą kiedyś spadły kamienie wieży,

zabijając osiemnastu.

Oparty czołem o mur płakałem.

Sprzątający przesłał moje prośby

do Boga Adonai Jahwe sewaot.

Otrzymałem potwierdzenie odbioru.

Miejsce, w którym czekano na śmierć

tak samo ochoczo, jak na zmartwychpowstanie,

było zatłoczone jak wtedy, gdy niósł krzyż,

a Weronika na zawsze odcisnęła Jego twarz

w naszej pamięci.

Jest Miasto.

Na zawsze we mnie

został biały kamień pamięci

z Via Dolorosa.

Uciska mi serce.