Niedziela Palmowa

Nie miałem w życiu tryumfalnego wjazdu.

Gdziekolwiek. Ba, nawet wejścia z aplauzem paru gapiów

oszczędził mi los. Widać nie zasłużyłem sobie.

A może jestem tak mało ciekawą osobą, że nawet osły

nie odwrócą głowy z nad żłobu, w którym owies.

Zasuszone kwiatki jesieni utkane na wierzbowej witce.

Nie zmartwychpowstaną. Nie popłynie sok przez ich kolory,

nie nasyci życia. Pastele, barwy jesieni i śmierci. Łagodne.

Łatwo przyswajalne. Poprzez oczy. Kojące.

Dziadka wóz zajeżdżał tryumfalnie na podwórze,

ciągnięty przez Kobyłę. Babcia trzymała w dłoniach palmę.

I nie była to palma pierwszeństwa. Zawsze za Dziadkiem i Kobyłą.

Ale Dobroć zawsze była pierwsza. I łagodny uśmiech.

Dzisiaj pamięć w ewangelicznej kolejności przypomina:

Babcia, Kobyła i Dziadek, który coraz bardziej nieistniejący.

Czy warto być pierwszym na tej ziemi? Czy warto oczekiwać

aplauzu gapiów? Tak szybko zapominają. Chętni ukamienować

pamięć. A jednak jest coś, co pozostaje.

To miłość. Jedni wiozą ją na osiołku, inni na wiejskiej furmance.

I pewnie nie widzą chwilowego zachwytu gawiedzi. Zapatrzeni

w przyszłość do przekształcenia na obraz i podobieństwo

tego, co ponad mody. Tego, który wciąż zmartwychpowstaje.