Kamień wniebowstąpienia

Moje buty mają zdarte podeszwy.

Są powykrzywiane reumatyzmem

pokręconych dróg mojego życia,

dziurawe brakami pamięci

matczynych słów,

tej jedynej modlitwy,

która nie powinna być zapominana,

a bywa.

Kamień jest gładki. Tak gładki,

jak słowa próśb do Najwyższego.

Gdyby można na nim stanąć,

zwykły śmiertelnik zsunąłby się z niego

w objęcia ziemi.

Moje buty są napełnione ołowiem

grzechów. Stoję obok kamienia.

Na najwyższej z gór, której szczyt zamknięty

w niepozornym meczecie, dostąpił łaski

wniebowstąpienia.

Nawet drobny podskok w górę, gdzie w kopule

widać ślad otwartego nieba i stopy Chrystusa,

a cierpiąca poza czasem Maryja

rozpromienia swoje oblicze,

przekracza możliwości grzesznika.

Moje nogi ciążą kamieniem.

Są tylko kolumnami podtrzymującymi mój kruchy świat

oczekiwania na Jezusa, który przyjdzie

tak samo, jak widzieli go mężowie z Galilei

wstępującego do nieba.