Kobiety

każda noc mojej żony uzyskuje piąty wymiar

ponad płaskość łóżka głębokość snu

rozpiętość godzin pomiędzy jawą a jawą

pojawia się dotykalny wyobrażeniem świat

który jedynie był i będzie a nie jest

kwietne łąki są w nim tylko hiperbolą raju

a śmierć jest ożywianiem dni ostatnich

moja żona miewa niespokojne sny

przed śmiercią znajomych przychodzi

jej zmarły ojciec stoi samotnie na ulicy i uśmiecha

kota z sąsiedztwa jabłoń i nowy dach nieśmiałym

poruszeniem warg podpowiada życie

pozostają po nim słowa które ona szepce rankiem

dzisiaj radziła „nie wdawaj się w sprawę tego

niewinnego człowieka bo dziś we śnie

wiele przez niego wycierpiałam”

a ja nic nie mogłem uczynić

ostatnio zaprzyjaźniła się z „Marią Magdaleną

z Marią matką Jakuba i Józefa i z matką synów Zebedeusza”

słyszałem jak szeptały przez noc z soboty na niedzielę

rozważały czy wierzyć służkom które rozpoznały Piotra

chwaliły Prokulę nie mogły przypomnieć Weroniki

rano wybiegły z domu

wróciła z chustą utkaną z sennych wyobrażeń

nie wiem czy wierzyć kobietom pogrążonym w snach

chociaż są wierne bardziej niż apostołowie