Namiestnik i prawda

Tajne służby mówiły mu więcej,

niż wiedzieli Żydzi, a i tak nie znał wszystkich faktów.

Czyż mógł więc znać - w jej złożoności - prawdę,

która nie jest ich sumą, mogąc być różnicą a nawet potęgą.

„Kochaj bliźniego swego” - donosili z półuśmieszkiem szpiedzy,

„nadstaw drugi policzek”! Czyż taki facet mógł być groźny dla cesarza?

Jeszcze kazał oddawać co cesarskie?

Zresztą co kogo obchodzi, co to jest prawda.

Tylko niezrównoważonych psychicznie i świętych.

Ludzie nie lubią odmieńców. Jeszcze jak ich nakarmią,

wyleczą, powiedzą dobre słowo, ale gdy żądają!?

Czy będąc świadomym własnej nieświadomości,

mógł potraktować poważnie kogoś, kto przyszedł,

by dać świadectwo prawdzie?

Kiedy odmieniał znaczenie wersów i świata,

mówili, że bluźni, że ma inaczej w głowie.

„A więc jesteś królem?” – zapytał.

Odpowiedział mu: tak jestem królem.

Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat,

aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy,

słucha mojego głosu.”

„Cóż to jest prawda? - zapytał znowu

to powiedziawszy wyszedł powtórnie do zgromadzonych

i rzekł do nich: ja nie znajduję w Nim żadnej winy” (J. 37-38).

W wolnej chwili znowu się zamyślił. Czymże jest prawda?

Przecież prawdziwe jest to, co jest na tym świecie,

a jego królestwo panuje wyłącznie w jego głowie.

On jest całym dowodem na tę jego prawdę,

a to za mało.

Czy prawdę przenosi z człowieka na człowieka

słowo jedynie, a może potrzebny jest czyn

który ja potwierdzi? A te tłumy?

I duchy przodków szepcące nocami

sen Prokuli męczący: „nie miej nic do czynienia z tym Sprawiedliwym”

Jak? Przecież Herod mi go zwróci z tą jego prawdą.

Zabiję ją? Czy można zabić prawdę, zabijając człowieka?

Dam tłumowi wybór:  może wybiorą dobro, wybierając zło,

wybiorą prawdę, wybierając nieprawdę.

Wybrali zło, wybierając dobro.

Wybrali nieprawdę, wybierając prawdę.

Wybrali dobro, wybierając zło.

Wybrali prawdę, wybierając nieprawdę

Po latach wciąż wybieram na nowo,

pytam bez zdziwienia,

jak Piłat.