Żółta róża

drzewa w żółcie w czerwienie stroją się na starość

fałszując piękno wiosny która już nie wróci

w złudzie trwając przez chwilę że czas się odwróci

nim zima dni ostatnie spowije w swą szarość

w sadzie wśród melancholii uwiędłych badyli

między przygniłe deszczem zielniki pachnące

wykwitła żółta róża księżniczka po łące

korowód wiedzie świata który w nic się chyli

wiją się barwy wokół na wiatr nanizane

jak chorągwie w orszaku tej infantki słońca

której nie da korony czas zimą strwożony

ale w pamięć dziewczęcą ją wpiszą zebrane

w kartki zeszytu płatki marzenia różane

jak ucieczka  od czasu który nie ma końca