Offelia

Zaryczy z bólu ranny łoś,

Kto żyw przemierza knieje,

Ktoś nie śpi, żeby spać mógł ktoś

To są zwyczajne dzieje.

Moja wersja fragmentu „Hamleta” W. Szekspir

Miłość przydrożna jak upiór ma włosy

puszki red bólu ustawione w trawie

gra w nich chichocząc wiatr obcymi słowy

być albo nie być od zgrozy zachowaj

któryś jest ślepy a widzisz jej mękę

zrzucona łatwa zdobycz z więzów ciała

wybita ciosem zawistnego losu

ze szlachetności w morzu cichej nędzy

„ścierpi pogardę i zniewagę świata

krzywdy ciemięzcy obelgi dumnego

lekceważonej miłości męczarnie

odwłokę prawa butę władz i owe

upokorzenia które nieustannie

cichej zasługi stają się udziałem”

być albo nie być zbyt wielkie pytanie

na małe życie które nożem przetnie

alfons lubiący pohamletyzować

albo rozbije na dwoje jak głowę

pijany klient zło z góry wiadome

to jak uciekać kiedy jest za dobro

rozwaga która czyni nas tchórzami

pęta co ranka wyśnionym marzeniem

o życiu lekkim jak kuchenny garnek

z gazet dla kobiet które znacznie droższe

nie muszą pytać dawać odpowiedzi

szpetna Offelio nimfo rozjechana

legionem opon mokra krwista plamo

w krzyki asfaltu wtopiona jak żaba

umrzeć czy zasnąć śnić jest niebezpiecznie

za grzechy innych ktoś musi zapłacić

las ponad śpiesznym do miłości płatnej

tłumem kołysze w swym wnętrzu tragedię

bólu bez wycia najwyżej w poduszkę

kiedy usypia gdy inni usnęli

na łonach kobiet żon swoich kochanek

mając zwyczajną Offelii tragedię