Korowód Świętych

Świat czarno biały a na nim anioły

razem z wronami na lipie skulone

skrzydło przy skrzydle bo gdy anioł goły

nawet piekielne ciepło weźmie wronie

świat rozdzielony na dwoje rozdarty

z tej strony szaro jasność z drugiej strony

idzie prababcia kijkiem płoszy czarty

dla niej co zima czart ma postać wrony

ojca znajduję jak przez rzekę brodzi

z domu ucieka nieświadomy drogi

skręcone członki w bólu babcia chodzi

jak rosochaty konar końca drogi

jasnym obłokiem płyną myśli mamy

zwijają bóle w muśnięcia bandaży

jeszcze głos brata pozostaje z nami

jakby niepewny co mu się przydarzy

na brzegach świata przycupły anioły

stróże po ludziach których już tu nie ma

niepewne losu bo gdy anioł goły

każda go grypa do ziemi przyziemia

i tylko wrony niezmienne od zawsze

jak czarne myśli po głowie się snują

wuj Jan je tylko jak gołębie głaszcze

wszystko co żywe swym życiem szanując

ja także życie nad wszystko wywyższam

gdy coraz bliższy mego życia koniec

i nawet wrony kocham gdy się ziszcza

gdy po jesiennym snują się zagonie