Kogut

Noc pulsuje skurczami strwożonych serc.

Sen jest daleko, jak spełnienie obietnic.

Głos kura rozrywa na chwilę ciemność nocy,

niby błyskawicą, w świetle której rozpada się

okruchami trzeci kielich obietnicy.

Jakże często „nie znałem tego człowieka”.

Wybierałem niewierność „in Gallicantu”

bezrefleksyjnie jak muł. Rzucano we mnie

kamieniem: „Na pewno i ty jesteś jednym z nich,

bo i twoja mowa cię zdradza”, i uchylałem się,

wstydzący się bycia gorszym,

„nie z towarzystwa”, z miasta na prowincji,

z robotniczej rodziny.

Nie słyszałem tego przeraźliwego głosu we mnie,

choć przecież powtarzał nieustannie:

„Powiadam ci, (…), nie zapieje dziś kogut,

a ty trzy razy wyprzesz się tego, że Mnie znasz”.

Dumnie wypinałem pierś, prężyłem ufryzowany grzebień,

nastroszony kogut, piejący na refleksy odbitego światła,

symbol bezmyślnej kopulacji z nierzeczywistością.

Życie w swej łatwości uwodzi. W dziecięcości oszukuje.

Szedłem za fałszywymi prorokami zwycięstwa.

Bawiłem się słowami bez zobowiązań,

kwiatami zła szeptanymi przez pokrętne umysły,

Po latach, w ciemnicy Jezusa, 

 szukałem śladów, wydrapanych napisów na ścianie.

Znalazłem słowa „jednego ze sług arcykapłana,

krewnego tego, któremu Piotr odciął ucho, który znowu zapytał:

«Czyż nie ciebie widziałem razem z Nim w ogrodzie?»

I nie zaprzeczyłem. I stało się jaśniej.

Droga niewinności jest dla sprawiedliwych.

Droga nawrócenia była dla mnie, kiedym

„wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał”

Wtedy zapiał kogut we mnie i usłyszałem Jego głos,

i zapytałem: "Panie, dokąd idziesz?"

 Odpowiedział mi Jezus:

"Dokąd Ja idę, ty teraz za Mną pójść nie możesz,

ale później pójdziesz”.