Grób Racheli

Kamienie pustyni kaleczą stopy.

Kamienie pustyni przypominają o żywych,

którzy kiedyś przechodzili śladem wyschłej rzeki.

Odeszli, zostawiając zapisane na zawsze w pamięci

dobro. Kwiaty pustyni są dla żywych, których tak mało

na tej ziemi spalonej słońcem. Pamięć obleka się

w ciała i przemyka cieniem po wzgórzach.

Podobno piaski płaczą wiatrem do milczących kamieni.

Jak dzieci nad wspomnieniem matek.

Głos dziecka jest tu motywem dominującym.

Dziecka, które nie przychodzi lub które odeszło.

Jego płacz jest przejmujący jak cierpienie

w oczach białego oryska.

Przy drodze wpisana w kamień miłość,

Pamiętana i zapomniana w przesłaniu.

Otoczona murem nienawiści. Cierpi.

Z jednej strony małe dziewczynki,

kobiety proszące szczęśliwego rozwiązania.

Z drugiej ludzie z kamieniami w dłoniach.

Wielkie graffiti palestyńskiej bojowniczki

Kamienie. Kaleczą i pamiętają.

Powoli zamieniają się w bezpłodny piasek,

Płacz pustyni.

Żadna owieczka nie wykarmi się na tej ziemi.

Hotel Paradise. Cierpliwość. Efrata. Benjamin.

Bethlehem. Jagnię ofiarne.

Gest Piłata.