Golgota

Śmierć to samotność, teatr niemy, nawet jak wokół pełno widzów.

Strach w nim sufluje cicho słowa, więznące w gardle pożegnaniem.

I ból odejścia. Gdy już droga zakończy się na twej golgocie,

Zrozumiesz, że twa własna ręka przybiła twoje nogi, dłonie

I włóczni ostrzem w serce mierzy. Ból taki ciemny, że przesłania

Oczy i myśli. A świadomość twojego kiedyś zmartwychwstania

Jest obojętną. Kamień ziemi na życiu kładziesz, serce płonie

Jak Niebo.

Obok głos łagodny. Słyszę: „dziś ze mną będziesz w Raju”.

Żart to? Głowę do Niego zwracam: On w ciszy z życiem się rozstaje.

Okaleczony, król cierniowy, przebite krwawią stopy, dłonie,

Wykpiony prawdą. Wciąż umiera. Za tych co byli, co przywiodą

Tłumy za sobą, aby sądzić tych, co dla tłumów są przeszkodą.

Zgrzeszyłem pychą. Sądź mnie Chryste. Nazarejczyku, Żydów Królu.

Tylko ty możesz grzech wybaczyć, tylko Tyś ulgą w śmierci bólu.

Twe miłosierdzie ponad czasem. Wiem, bo je dłońmi dotykałem

Jak ślepiec - Tomasz. Ślad zostawiam. Bo „Com napisał, napisałem”.

Napisałem w Niedzielę Miłosierdzia 27 kwietnia 2014 roku