Nowe Campo di Fiori?

Aż wszystko będzie legendą

I wtedy po wielu latach

Na nowym Campo di Fiori

Bunt wznieci słowo poety.

Cz. Miłosz

  

Dziś już są inne owoce,

większe i słodsze niż wtedy,

i ludzie bardziej beztroscy –

choć nie wiem, jak to wymierzyć.

Nauka słodzi nam frukta,

kolory im daje i kształty,

i czyni człowieka pięknym,

że dusza jest nieprzydatną.

Czy kiedyś Giordano umarł

w obronie nauki? Wątpię.

Myśl jego była chaosem

poglądów, zbiorem różności

jak lombard, w którym i nowe,

i stare masz do wyboru,

lub targ, gdzie ryba marchewce

i szynce mówi bondziorno.

Patronem dzisiejszych czasów

może być bez wątpienia,

gdy Boga wypada wyśmiać,

znieważyć wszystkich dokoła.

I bez refleksji go kupi

każdy turysta na Campo,

a czarny przekupień doda

różę za euro dla pani.

Za murem wciąż giną ludzie.

Wystarczy zerknąć w gazetę,

tablet otworzyć czy smartfon,

by się zanurzyć w cierpieniu,

na które są obojętni

pijący kawę, pod Bruna

ciężkim spojrzeniem. Nie zrobią

niczego więcej w swym szczęściu.

To nic, że radość ich krucha.

Wszak oni tego nie wiedzą,

że może to ich nieszczęścia

kometa za chwilę przemknie

i zgaśnie, nim ktoś dostrzeże,

wzruszy się, bądź też zapłacze.

Gdy wkoło murów tak wiele,

nikt o nich nie chce pamiętać.

Kiedyś poeta był wieszczem,

często na kredyt u Żyda,

słowa swe tanio sprzedawał,

by spłacać odsetki sławy.

Dzisiaj w słów poplątaniu

nie umie już ujrzeć ducha

wśród starożytnych kamieni

i widzi stragan jedynie.

I mury wciąż nowe stawia,

granice wyznacza w poprzek,

głosy wysyła sprzeciwu,

listy sporządza proskrypcji.

A przecież miało być lepiej,

bez murów, więzów i barier

a wiersz miał sławić to piękno

które poetę wyraża.

Na ile słowo zostało

tym duchem, który nas budzić

co dnia powinien i wstrząsać

sumieniem, by nie usnęło

przed murem, za nim nieszczęście,

nawet gdy w drzemce jest pięknie,

a karuzela do nieba

może unosić w zastępstwie?

Nie będzie nowego Campo,

na którym inny poeta

refleksje o samotności

w obliczu śmierci napisze.

Wciąż kręci się karuzela

przy murze, bramie do getta,

gdzie śmierć. A ludzie z wysoka

strach swój chichoczą w jej ciszę.