Nasi zmarli

obraz Eusebio Calogne
wiersz ze zbioru "Dies irae - wiersze niepolityczne" 2011 

Przychodzą do nas niespodzianie ubrani w niemodne ubrania

o fasonach z minionych lat gdy jeszcze usiłowali nadążyć

u nich moda jest niezmiennie zastygła w oczekiwaniu

na werdykt ostateczny siadają na ławce przed domem

albo na kanapie przy kominku

zależy jaką przynieśli pogodę

przypiętą do ich pamięci

pamięć jest prezentem z którym przychodzą

i długo patrzą na to co zrobiliśmy od ostatniej wizyty

nie mówią

słowa są zbyteczne przecież tak dobrze się znamy

chcą wiedzieć chcą słyszeć że mówimy do nich

że myślimy o nich

mówimy im o chorobie cioci - Jeszcze żyje ?

o dzieciach - Ale podrosły

o psie - Chyba już niedługo

o kłopotach finansowych - My też mieliśmy

o planach na wakacje - Tam tak ciepło nie to co u nas

o ich starych jabłoniach - Pewnie trzeba niedługo wyciąć

mówimy że brakuje ich słów ich dotyku

sprawdzonego spokoju potrzebnego niepokoju

umiejętności szukania zdolności znajdowania

ich dobrego słowa modlitwy za nas

popatrzą przez okno na pola na kolory które jak kiedyś

ubarwiają sady czerwieniami łzę cicho zdejmą

przejdą do sadu gdzie liście niby zimy przypomnienie

że niedługo śnieg zasypie ślady po pięknej jesieni

im tylko pamięć pozostanie z którą kiedyś do nas

potem znowu odchodzą by wrócić gdy pora

gdy naprawdę smutno i zimno

czasem sami idziemy do nich z rewizytą

na grobie siadamy kamiennym

w którym ich genom zamknięty do czasu

Zmartwychpowstania

i myślimy żeśmy z nich

Krew z krwi kość z kości

że kiedyś przyjdziemy

Na dłużej