Wysłaniec

urodziła mnie pustynia

ktoś mnie wybrał z niej spośród ziaren kosmosu

wyposażył na drogę

w umiejętność rozróżniania dobra i zła

ktoś dał mi głos donośny i odwagę serca

nogi mocne w marszu i dłonie zręczne

jestem werblistą idącym przodem

dmącym w barani szofar

niosącym sztandar

radosną nowinę

pustynia to samotność

zmaganie z myślami i tańczącym śmierć wiatrem

hartowanie każdej komórki ciała

w pancerz chroniący duszę

krzyczę

na trwogę

na ludzi idących z tyłu

na wrogów twarzą w twarz

nie drży powieka

jest w górze

nadejdzie czy chcesz czy nie jak ulewa

wybrał mnie bym zapowiadał i ostrzegał

jestem jedynie

palcem wskazującym

głosem wstrząsającego drzewem

które obumiera

szarpiącym dzwon o pękniętym sercu

prostuję myśli

ścieżki wiodące do drogi

którą nadejdzie

wymazuję nieprawdy utrwalone jak kamienie

na nich krew Szczepana

wykuwam naskalne obrazy

prawdy rozumiane na nowo