pozostawia ramy dnia wyciosane byle jak
z kawałków sosnowego drewna, na ścianie pobazgranej graffiti,
z plamami zaschniętej farby, rdzy albo krwi.
Nie można zatrzymać delikatnych słów,
malowanych na niebiosach obrazów,
kamiennych posągów, które ledwie zbierają się
do ciężkiego chodu.
Pozostawiają po sobie miejsca, w które nic niewłaściwego
nie wmówisz, nie wmalujesz, nie wrzeźbisz.
Będą czekały z wyobrażeniem doskonałości,
na moment przeznaczenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz