Kobyła

Miała na głowie Dziadka, wóz i źrebie,

Kiedy wracała za słońca wspomnieniem,

Chybocąc dyszla ugwieżdżonym cieniem,

Jakby biegała już po nocnym niebie.

Karmiąca mlecznie utrudzone drogą

Źrebie, meteor, pól swobodnych zjawę,

Stała rozważna, sumując wyprawę,

Z wozu zrzuciwszy istotę dwunogą,

Dziadka, pod czujną babciną opiekę

By spoczął w łożu umoszczonym znojem

I snuł już w tajni swoje niepokoje,

Kładąc nad nimi ciężką snu powiekę.

Kiedyś wieczorem gdy się rodzą strzygi,

Dziadek już nie wstał z wozu o swych siłach.

Kobyła dłużej potrzebną nie była,

Będąc zapłatą lekarskiej fatygi.

Gdy już ją wiedli, jej zgasłe spojrzenie

Spadło tuż przy mnie jak umarła gwiazda

W pył drogi, z którą jej codzienna jazda

Stała się odtąd żywym wciąż wspomnieniem.

Ogromne oczy gwiazd wieczornych pełne

Śnią świat miniony kobylej tęsknoty,

Z wiecznym kosmosem zamotane sploty,

Wspominków moich rozważania rzewne.